«Jakija repartažy?! Heta tolki z dazvołu». Supracoŭniki chojnickaj rajonki patłumačyli, čamu ničoha nie pišuć pra dron, jaki ŭpaŭ u centry horada
U noč na niadzielu, 9 lutaha, u centry Chojnikaŭ upaŭ rasijski bieśpiłotnik, u vyniku čaho daviałosia navat evakujavać ludziej. Pra heta daviedalisia i napisali niezaležnyja ŚMI, vycisnutyja z krainy, ale ni słova niama ŭ dziaržaŭnych vydańniach, jakija pracujuć na miescy. Vydańnie «Lusterka» dazvaniłasia ŭ redakcyju chojnickaj rajonki i zapytałasia, čamu tak.
Pierad tym krynica «Lusterka», znajomaja ź situacyjaj, paviedamiła:
«U horadzie ŭpaŭ dron u rajonie dziciačaj škoły mastactvaŭ — jaho padarvali ŭ miežach horada. Evakujavali žycharoŭ najbližejšych damoŭ».
Inšy surazmoŭca paviedamiŭ:
«Unačy ŭpaŭ bieśpiłotnik na Dom kultury. Z samaj ranicy tam usio ačapiła milicyja, nikoha nie puskali. Chadzili źbirali abłomki».
U škole mastactvaŭ, kudy žurnalistka «Lusterka» patelefanavała jak zaniepakojenaja žycharka horada, raskazali, što «nastupstvy ŭžo likvidavali, škoła praciahvaje pracavać». Pry hetym paćvierdzili toje, što davodziłasia evakujavać ludziej, ale «heta ŭsio prajšło, užo dniom było ŭsio dobra — učora navat».
Sa słoŭ krynicy «Lusterka», praz zdareńnie mianiali maršruty aŭtobusaŭ, i heta paćvierdzili ŭ słužbie «Adno akno» pry Chojnickim rajvykankamie, kudy «Lusterka» taksama patelefanavała. Ale, maŭlaŭ, i heta ŭžo ŭ minułym, usio vypraŭlena jašče ŭčora.
Na aficyjnych sajtach RAUS i MNS i ŭ sacsietkach miascovych padraździaleńniaŭ infarmacyi ab tym, što adbyłosia ŭ Chojnikach, pa stanie na 15-ju hadzinu paniadziełka, nie było. U adkrytych hrupach i čatach Chojnikaŭ u sacsietkach miascovyja žychary pra heta taksama nie pisali — vierahodna, bajučysia pieraśledu.
Hłucha maŭčała i miascovaja hazieta «Chojnickija naviny», i ź jaje supracoŭnicaj žurnalistam «Lusterka» ŭdałosia pahavaryć, patelefanavaŭšy tudy ŭ jakaści zaniepakojenych hramadzianie.
— Nichto nijakich kamientaroŭ, ni infarmacyi nie davaŭ — jaje mohuć raźmiaščać tolki siłavyja viedamstvy. Tamu ŭ nas ni na sajcie, nidzie hetaha niama. Pakul niama aficyjnaj infarmacyi, nichto vam ničoha nie rastłumačyć, — skazała pa telefonie adna z redaktarak.
— Vy zapytvali niejkija kamientary va ŭładaŭ?
— My nie mahli zapytvać, tamu što nam u takim vypadku mohuć albo niešta dać, albo niešta nie, — błytana adkazała jana, vierahodna, majučy na ŭvazie, što hazieta ŭ takich vypadkach adpracoŭvaje infarmacyju, jakuju joj dajuć pradstaŭniki ŭłady i siłavych struktur. — My viedajem dakładna takija ž čutki, jak i vy, bo ni zajavy, ni kamientaroŭ niama.
— Dyk vy ž hazieta, vy pavinny viedać.
— Pavinny. Ale kali nam infarmacyju nichto nie daje, adkul my jaje voźmiem?
— Na miesca b źjeździli, pahladzieli b. Repartažy ŭ takich vypadkach robiać — raptam jość tam niejkija paškodžańni.
— Tak nielha rabić, jakija repartažy?! Heta tolki z dazvołu siłavych viedamstvaŭ. Sami my takoje nie možam rabić.
Surazmoŭca patłumačyła, što nichto nie pajechaŭ na miesca, tamu što supracoŭnikaŭ dziaržvydańnia «tudy nie puścili b prosta».
Kamientary